Hakuna Matata

Hey fa!

Zuid-Afrika vanuit de Krugerboomhut calling. 
Jullie hebben enkele dagen in spanning (en misschien zelfs wel met enige ongerustheid) moeten wachten op een teken van leven van ons, maar uiteindelijk is het weer zo ver: blogtime!
Zondagavond lieten we jullie op jullie bloghonger zitten omdat we na het eten gedwongen werden te slapen. 
Maandagochtend ging het om 6u45 richting Massoyi, waar we voor de laatste keer in 3 dagen tijd de kindjes gedag gingen zeggen. 
Opdat die kleine lieve monstertjes ons niet te erg zouden missen dropten we twee Swazimeisjes in de crèche. Zij kregen de opdracht om het hek rond de rondavels nabij het schooltje te maken en om de juf te helpen wanneer nodig. Benieuwd hoe ze het ervan af gebracht zullen hebben. Morgen hierover ongetwijfeld meer. ;)

Maandag, 14u30: onze trip naar Kruger kon beginnen. Gepakt en gezakt reden we via de Numbigate naar binnen. 
Fototoestellen klaar? Verrekijker in de aanslag? Handjes, hoofden en andere ledematen in de bus? Spotten maar! 
Al snel die namiddag zagen we onze eerste wilde beesten. De impala's kruisten gretig ons parcours en ook de olifanten, zebra's en kudu's ontbraken niet op die eerste korte tocht door het park. Om 17u30 repten we ons naar het Skukuzakamp, waar we nog net op tijd en bij valavond de tenten opsloegen voor de nacht. Spannend zeg! 
Even kijken in de plaatselijke souvenirwinkel, een snelle hap, dag zeggen tegen een hyena achter het hek, een buchbaby spotten in onze boom en hop! Tijd voor de nachtsafari. 
Terwijl Ruth en Ilona ons knus onder een dekentje op de achterste rij vleiden, kropen Hilke en Sarah vooraan naast de ranger in de safariwagen. 
Koplampen aan en speuren maar. Na 5km was het al dik prijs: een leeuwenkill. De arme buffel zal het niet meer kunnen voortzeggen. Twaalf leeuwen, waaronder 3 mannetjes aten hun buiken lekker rond met die smakelijke hap. 
Daarna lagen ze moe maar voldaan te rollen over de weg. Poten omhoog en zonder gêne plassen. Wat een leven! Na veel 'wouws' en 'waaahhs' reden we verder. 
Ongeveer twee uur na het vertrek op nachtsafari en een tiental diersoorten later stapten we van de bus. Net als de leeuwen kropen we moe, maar voldaan in onze tentjes. 
Lekker lang slapen... Of toch niet? 

Dinsdag, 5u00: wekker loopt af. Dag 2 in Kruger National Park kan beginnen. 
De eerste dag konden we al vier van de Big Five van ons verlanglijstje schrappen. Ons doel van dinsdag? Luipaard spotten. 
Zo gezegd, zo gedaan. Vol goede moed reden we om 6u uit. 
Veel gespot, maar wanneer we om 11u pauzeren voor een late brunch staat die lege plek er nog steeds. ZERO LEOPARDS, helaas.
Die dag zouden er nog wrattenzwijnen, giraffen, wildebeesten, nijlpaarden, zeldzame nyala's, nog zeldzamere grondneushoornvogels en vier van de Big Five volgen, aangevuld met van alles wat... Behalve -u raadt het al- luipaarden. Licht teleurgesteld doken we na een flinke maaltijd in ons bed. Een echt bed, want we sliepen die nacht in een rondavel in Pretoriuskop. Superluxueus voor ons doen in Kruger. 

Woensdag, 7u00: samenkomst voor ons vertrek om 7u30. De laatste dag op de savanne. Luipaard, nu of nooit. 
Hilke schreef in het zand op onze ruit een ware liefdesverklaring voor dit machtige wezen, Annemarie deed haar beste luipaardsjaaltje aan, er werden geïmproviseerde luipaardliedjes verzonnen. Het heeft helaas niet mogen zijn. 
Na een gevecht met een aap met dievenstreken, een gigantisch grote kudde buffels, een boze olifantenmoeder, twee witte neushoorns op de weg en nog een reeks andere dierlijke wonderen verlieten we het park. Niet slecht, grote onderscheiding. Jammer genoeg hoopten we op de grootste onderscheiding en dan liefst nog met felicitaties van de jury. 4 van de Big Five. Leopard, we'll be back!

Aangekomen in Moyeni maakten we het busje leeg (wat niet zonder gevaar bleek te zijn, Sarah hield er een fixe snijwond aan over) en richtten we onze kamer verder in. 
Spelletje Boonanza, skypen met het thuisfront (blij te horen dat Peter Paulus Pots zijn werk heeft gedaan, sommige kaartjes kwamen toe), lekker eten, boek lezen, foto's kijken...

Jullie horen het hier al, het duurt niet lang meer voor we onze bedstede zullen inkruipen. 
Hopelijk zijn jullie nu allemaal weer een beetje up-to-date. Morgen meer verhalen over ons Afrika-avontuur.

Om jullie nog eens extra gerust te stellen: vandaag is er nog een man meer gearriveerd om ons te beschermen. Pieterjan Van Langenhove, petekind van Annemarie en 23 lentes jong uit Asse. 
Wil het nu toch wel niet lukken dat er hier een van ons nog vrijgezel is? Ik zie hier al dingen in orde komen. 
Groetjes, 
de cupido in mij. 

Veel liefs en stinkende wrattenzwijnzoentjes voor jullie allemaaaaal! 
Timon, Pumba, Rafiki en Zazoe. 
(Vul zelf maar aan wie van ons welk figuurtje is.)